bugün kendimi bile inandırdım artık o kadar iyi rol yapıyorum ama içten içe çürüyorum hissediyorum bunu önünede geçmiyorum ama bıraktım bunu yaptığım oynadığım role adadım kendimi mutsuzum çok mutsuzum ama kabullenmiyorum şuan bile kabullenmiyorum ne zamana kadar gider bu böyle bilmiyorum daha da mutsuz olucam biliyorum gittikçe batıyorum yavaş yavaş ama bir anda dibi görsem nerde olduğumu anlıcam ama olmuyor insanı hep yavaş yavaş öldürüyorlar süründürüyorlar kurtulamıcam sanki bundan belki de artık bu sondur bunun devamı yoktur artık tamamen biterim belki pes ederim artık yok olurum belki. keşkelerle yaşamaktan iyidir