dertlerimi anlatamaktan,içime ata ata boğulmaktan bıktım be sözlük. resmen fake insan oldum ne gülüşlerim gerçek ne de tavırlarım. anlayamıyorum kendimi göz göre göre hata yapıyorum düzeltmek istemiyorum. işlerin boka sarması hoşuma gidiyor. cadde de, kampüs'te insanların gözlerinin içine bakıp " ne kadar sahtekar ve yapmacık hayatınız aq samimiyetsizleri" diye bağırmak istiyorum yapamıyorum. kimse de ama kimse de annemden gördüğüm sevginin %1'ni göremiyorum. delirdim be sözlük mantara bağladım iyice. sonu güzel bitse bari^^