asosyal itiraf

kadın bi yazarım. nickten de anlaşılacağı üzere. kendi çapımda bi sosyal deneydi bu. açık verdiğim zaman ne olacak görmek istedim. hatta biri gelse de trolllesem dedim. sonra vazgeçtim. beni ya sevmediniz ya da gerçekten efendi insanlar var. her neyse. sözlük ortamına yabancı değilim. yıllarca ekşide yazarlık yaptım. sonra bi gün ani bi kararla bitirdim yazarlığı. dönmeyeceğim oraya. bağıra çağıra yalnızım. bunu bana yürüyün diye demiyorum. bir insanlık hali olarak yalnızlık bazen çok ağır olabiliyor. mesela en son ne zaman çok mutlu olduğumu hatırlamıyorum. insan gülmek istiyor ama bunun için insanlar da lazım. ortalıkta sevilecek adam mı kalmamış? anlamıyorum bunu. denk gelseydim severdim, yani sanırım severdim. duygusuz olmak istiyorum. kendimi bir yere ait hissetmiyorum. belki bütün sıkıntılar bu yüzden. herşeye bi boşvermişlik var şu sıra. gram üzülmüyorum ama bazen bi öfke patlaması oluyor. durduk yere insanlara sataşmak kavga etmek istiyorum. sonra beceremeyeceğimi anlayıp vazgeçiyorum. vazgeçemeyeceğim bi kişi de yok bak vazgeçmek deyince aklıma geldi. yaksam yıksam herşeyi yakar giderim. keşke üzüleceğim, pişmanlık duyacağım birşey olsa. birine bi osmanlı tokadı çakmam lazımdı, fırsat olmadı. şiddet yanlısı değilim ama o hak ediyordu. allahından bul dedim, umarım buluyordur. yoksa yanına kâr kaldı demektir. radikal bi karar aldım: burdan da geldiğim gibi gidicem. kendinize iyi bakın.