asosyal itiraf

bu yaşıma kadar çok gerizekalı insanlarla karşılaştım. evet karşılaştım ama bir gün bu insanları hemen tanırım, biter diye düşünmüştüm. geçtiğimiz günlerde maalesef gerçekleşen o iki terör saldırısı sırasında yakınlardaydım. ikinci saldırı sırasında arkadaşımı beklemek için patlamanın olduğu duraklara doğru yürüyordum. o sıhhiye taraflarında idi otobüste. tam o sırada patlama gerçekleşti. ne yapacağımı bilemedim. kaçtım, hızla kaçtım. gördüğüm manzara bana yetmişti. daha sonrasında belki sadece 1 dakika daha hızlı yürüsem o durakta olacağım aklıma geldi sürekli. veya o otobüs daha hızlı gelse arkadaşım o durakta beni bekliyor olacaktı. ankara'dan ayrıldım ertesi gün. arkadaşlarım suratımda yer alan ifadeyi gördüğünde biraz anlattım. yanımda olmaya çalıştılar yeteri kadar. içimden sürekli o benden küçük çocukların yerinde ben olsaydım onlar hiç orada yer almasaydı diyorum. bunları paylaştıkça etrafıma dikkatlice bakarken şunu farkettim, bu acıyı paylaştığını söyleyen bir kaç isim vermek istemediğim -zaten versemde önemli olmayan- insanlar sırf beğenilme kaygısı güttükleri için paylaşım yapmışlar. malumunuz günümüz sosyal medyasında hatırlarsınız bir çok faciada bunu yaptı insanlar. beğenilme kaygısı güderek o an fenomen alan acıları paylaştılar akılları sıra. akıl sır erdiremiyorum. kendimden, insanların çoğundan nefret ediyorum. üzülüyorum. kendime gelemiyorum. ne kadar gerizekalı varmış, düşündükçe şaşıyorum. dilerim bir gün bu acıları yaşayan insanların, o kaybedilen güzel insanların ailelerinin çektiği acıyı çekmez kimse. ve dilerim ki umarım bu beğenilme kaygısını gütmeden yaşayabilir insanlar. neden yazmak istedim bilmiyorum bunları, belki anlatmak istediğim çok şey var ama umarım insanlar bir gün gerçekten hissederler bazı şeyleri. o gidenleri hep hatırlarlar. hatırlasınlar ki yaşayalım, yaşatalım güzellikleri. hissettiklerimi, içimden gelenleri, düşündüklerimi yanlış tasfir ettiysem affola.