nasıl denir bilmiyorum. otuz yaşıma yaklaştım. ama hala dün gibi aklımdasın. 6 sene oldu. az zaman değil tabi. etrafımdaki herkes çoktan unuttu seni zaten.
daha doğrusu seni sevdiğimi ben de zaten bıraktım seni anlatmayı onlara. çoktan unuttum biliyorlar o yüzden.
şöyle de bir şey var ki;
en boktan yanı bu işin bu zamana kadar her sıkıntımda anneme koştum. hasta oldum koştum, maddi sıkıntım oldu koştum, aşık oldum koştum, canım sıkıldı koştum. oturdum dizine ağladım, anlattım. her anne gibi bir kere bile dinlememezlik etmedi. çare olmaya çalıştı. çoğunda da oldu.
ama 30 yaşına yaklaşırken annene gidip "anne çok seviyorum be!" diyemezsin işte. utanırsın.
kocaman adamsın ya annen "oğlum niye evlenmiyorsun, niye erteliyorsun?" dediğinde, "çok seviyorum anne ben onu hala ya." diyemezsin. belki oturup dizine ağlamaya en çok ihtiyaç duyduğun andır ama bu sefer yemez götün. çünkü çok boktan bir şey olmuştur usta.
büyümüşsündür.
boru değil hacı, yaş 30. sen artık aşk meşk işlerini aşmış, maaşı elinde, evlenip yuva kurması, böyle masalsı, saf duyguları bir kenara bırakıp işine gücüne bakması gereken büyük birisisin.
yemin ediyorum, içimdeki duyguları ailem, arkadaşlarım, akrabalarım bilse benden utanırlar. "salak la bu çocuk." derler. "niye böyle saftirik oldu bu çocuk?" derler. derler de derler. çok ta cinsel organımda değil aslında.
evet. kimseye söylemediğime bakma, ben seni 30 yaşımda da seviyorum.
not: biraz dağınık oldu. kafam gibi.