uzun bir aradan sonra merhaba sözlük.
epeydir herhangi bir şekilde bir şeyler yazasım gelmemişti içimden. sanırım uzun zamandır yazmaktan ziyade yaşamakla ve yaşamaya çalışmakla meşgul olduğumdan olsa gerek bir türlü içimde heves uyandıracak bir başlık da bulamamıştım. bazen böyle aralar iyi geliyor insana, biraz kendinden ve içinden uzaklaşıp gerçek hayata da dönmek gerekiyor. bugün tekrardan parmaklarımdan klavyeye bir şeylerin akması gerektiğini hissettim ve karşıma direkt bu başlığın çıkması da şaşırtıcı oldu. burayı günlük gibi kullanmayalı epey olmuştu. olmadığım dönemde hayatımda hemen hemen her şeyin değiştiği söylenebilir. artık farklı kaygılarım, farklı mutluluklarım ve farklı düşüncelerim var. mezun olmama az bir süre kaldı, bunun kaygısını yaşıyorum şu sıralar. hayata farklı bir gözle ve açıdan bakıyorum. belki de aldığım yeni gözlükler ve etrafımdaki sevdiğim insanlar hayatı görmemi sağladıkları içindir. bir şeyler yazmayı, okumayı ve içsel konuşmalar yaşamayı özledim. çok şey değişti belki ama bu edebik edebik konuşma sevdam hiç değişemedi. kendimi daha özgür, daha güçlü, daha net, daha rahat, daha mutlu ve daha değerli hissediyorum. hayat bazen sizi en umutsuz anlardan çıkarıp en tepeye taşıyabiliyor. isyan etmek yerine tanrının benim için daha farklı planlar yaptığını ve her zaman bana daha iyisini getireceği, vereceği gerçeğini kabullendim. gündelik telaşlar yerine kalıcı sorunlarımı çözmeye yöneldim. negatif düşüncelerden kendimi soyutlayıp hep daha iyisine odaklandım ve çevremdeki tüm güzellikler için olumlu kalmaya çalıştım. tıpkı dizide geçen o söz gibi ''hayatım alt üst olur diye endişelenme. nereden biliyorsun altının üstünden daha iyi olmadığını?'' sözünü yaşadım, gördüm ve hayatıma uyguladım. hayatımın altı da benim üstü de. sıkı sıkıya tuttuğum can yakan prangalardan kurtulmak da benim elimde çiçek bahçelerinde yürümek de. sorunları büyütüp kendime dert etmek de benim, onları çözmek için elimden geleni yapmak da. şimdi geriye dönüp baktığımda artık şu hayattan hiçbir pişmanlık duymamam gerektiğine karar verdim. öyle gerekti öyle yaptım demeyi öğrendim. kalemimi sadece acı, hüzün, keder mürekkebiyle doldurmak yerine güzel şeyleri de yazabilmeyi ve onları hak ettiğimi de öğrendim. ve artık söyleyebilirim ki.... merhaba millet, rospulardan seyhanınız inanılmaz şekilde geri döndü!