bugün içim biraz daha kötü oldu hatta bu yazıya başlamamla birlikte kalbim ve gözlerim de farklı birşeyler oluştu. neyse...
ben mi sebepsiz yere üzüntüye boğuyorum kendimi yoksa gerçekten de sebebler mi boğuyor. ikilemler arasında sıkışıp kalmak,sonunu tahmin edemediğim bir labirentin içinde ışığı beklemek gibi çaresiz ve aciz hissetmek. hiç sevilmediğini hiç sana aşık olunmadığını kendine kabullendirmek. bunlarla yaşamak. uzun yıllar hemde.. kalbimin sesini dinleyip ona yönelmek(yanlış olduğunu bile bile kalbine yenik düşerek) ve eli boş dönmek. kalbimiz mi bize oyun oynayan yoksa beynimiz mi? aşk,sevgi,hoşlantı her neyse onun adı. ben bunları hissetmiyorum artık ne kalbim bana oyun oynuyor ne de beynim. neden biliyor musun? aşk bir uçurum gibi sen her aşık olduğunda uçuruma yaklaşıyorsun her düşüş her terkedilişin çünkü. her düşüşten sonra sona daha çok yaklaşırsın tutunacak başka dalın kalmamışsa. işte benim başka tutunacak dalım kalmadı artık hiç birşey hissetmiyorum. aşk,sevgi,hoşlantı olmuyor bende. hissizleştim,köreldim.. düşün bu yazıyı atacak kimsem bile kalmamış çevremde az önce rehbere baktım 5-6 ay öncesine kadar dip dibe olduğum kişiler yok. ama şunu anladım gerçekten de yalan zaman geçirmişiz eğlenmek için zaman öldürmek için birbirimizi kullanmak için. belki bu yazıyı kimse okuyamayacak benden başka veya bir iki kişi.. ama olsun..