Küçükken çok merak ederdim büyüyünce güzel bir kız olacak mıyım diye. Çocuk aklı tek dert güzellik oluyor işte.
Büyüdüğümde vücudum küçüklük hayallerime çok benzemedi ama vücudumu sevdim. Yüzümle çok barışamadım ergenlik döneminde. Kabullenmiş bir çirkinlik vardı bende. Her anımda aman ben zaten çirkinim dedim.
Sonra ergenlik bitince o düşüncem değişti. Hala insanlara aa ben güzel değilim ki diyorum ama kendimde sevdiğim, gizli guzellik olarak gördüğüm, birilerinin fark edip iltifat etmesini istediğim yerlerim var.
Hatta itiraf olsun kendimi bazen " ya ben baya hoş kızım aslında" diye beğeniyorum da. Modum düşükken çirkinim diye düşünsem de çoğunluk düşüncem bu değil.
Ha tabi bir de güzellik derdim diğer dertlerimin yanında solda sıfır kalıyor o ayrı ama yine de genç olmanın verdiği sebeple insan güzel olduğunu hissetmekten hoşnut oluyor.