odada 5 kişi kalıyoruz. ikinci dönemin başında biri gitti yerine 2-3 gün sonra başka biri geldi. başlarda hareketleri biraz yapmacık geliyodu ama zamanla o kadar ısındım ki yeni gelen kıza..
bugün kahvaltı için yemekhaneye gitmiştim. geri dönemedim. bana bir geldiler ki sormayın.. başım dönüyo gözümün önünü göremiyorum her yer karanlık. zor zahmet kapıdan çıktım. bu sefer de güneş gelen her yer gözümde o kadar aydınlıktı ki yanımda biri olsa yüzünü dahi göremezdim o aydınlıkla. gittim oturdum bi banka bekledim biraz geçti sandım. kalktım, yürüdüm yine aynı şey oldu. bloğa girdim bir şekilde 4 kat merdiven çıkcak halim yok bu sefer de. olduğum yere oturdum kaldım.
1-2 dakika geçti geçmedi yanımdan biri indi merdivenden. "iyi misin?" dedi kafamı bir kaldırdım o yeni gelen oda arkadaşım. vallahi allah gönderdi onu bana. anlattım dedim böyle böyle oldu. "soğuk soğuk terliyorum, gözümün önü kararıyor" falan. biraz konuştuk koluma girip odaya götürdü beni. ayağımın altına yastık koydu, kafamı yana çevirdi midem bulanmasın diye, gitti kantine bir şeyler aldı mide bulantısından kahvaltı edemediğimi söyleyince vs.
geri geldi bu sefer de kolonya falan sürdü her yerime, biraz geçtikten sonra lavaboya götürdü ayaklarımı yüzümü soğuk suyla yıkattı falan. "biraz uyu uyandıktan sonra da önce çay, biraz geçince de kahve iç iyi gelir" dedi. tamam derken sesim o kadar az çıktı ki bir kelime daha etsem ağlardım o ilgisi karşısında.
uyudum biraz geri kalktım. kalktıktan 1 saat sonra falan okuldan geldi. halimi hatırımı sordu, kahve yaptı ikimize içtik beraber.
yemin ediyorum bana bu ilgiyi annem göstermedi. iyi ki tanımışım. iyi ki gelmiş odamıza. hayatımda kimseye yabancı olup da bu kadar minnettar olduğumu hatırlamıyorum.