24 kasım 2006'da yazılmış, çocukluk günlüğümden bir kısım,
gorsel
yazımın o zamanki berbatlığından ötürü okuyamayanlar için: "...bugün öğretmenler günü keşke başöğretmenim Atatürk burada olsaydı. başöğretmenim Atatürk'ün öğretmenler gününü kutluyorum..."
arkadaşlar ta doğduğum günden içime öyle bir sevgi işlenmiş ki vallahi billahi sığdıramam buralara. ve büyüdükçe, öğrendikçe öyle bir saygı, hürmet dolmuş -her geçen gün daha da artan- yok mümkün değil kelimelere dökemem.
ulu mucize diye adlandırırım belki.
hiç görmediğin birisini özlemek hissini çocukken öğrenmiştim. çok özlüyorum.
ağaca, hayvana, çobana, kadına, işçiye, çiftçiye, türk'e, fabrikaya (üretime), matematiğe, türkçe'ye, şiire, lisana, kitaba, vatana, toprağa(gerçek anlamda toprağa da)... yahu neler neler! bunların daha bir çoğuna ayrı ayrı değer verip, üzerine düşünüp, binbir türlü çalışmalar yapan bir insan evladı. her şeyle bu denli ilgilenip bir de asker sıfatıyla kimlere kafa tutmuş da neleri göze alarak bize bir "
cumhuriyet" vermiş. nasıl ya nasıl? aklım almıyor.
utanç duyarak söylüyorum, biz bu cumhuriyetin kıymetini bilmiyoruz, evet. o baş kaldırıyla oysa nelere sahip olabilirdi hiç düşünmez bazıları :) şu an yaşadıklarımızı yaşamayalım diye öyle çabalamış, öyle üretmiş ki... kendini feda etmek bazen tek mermiyle de olmuyor işte. ömür vermek başka bir şey.
...daha yazdıkça yazarım da dedim ya yine de dökemem.
ölmeden önce yapılması gerekenler
1-
nutuk okumak
2-
anıtkabir'e gitmek
*ha bir de sevmeyen "insanları" (evet tırnak içinde) asla anlamam mümkün değil, saygı duymam hele hiç mümkün değil. Mustafa Kemal'i sevmemek bir çeşit psikolojik rahatsızlıktır benim gözümde. komik de.