istanbul

İstanbul'da iş bulmuştum. Aşırı heyecanlıyım, işe giderken Yenikapı metrosunu kullanıyorum, her Haliç'ten geçerken deniz, güneş, gemiler içimi neşeyle dolduruyor derken, etrafımda o mutsuz insan sürüsünü gördüm. Kimse camdan dışarı bakmıyor, uyukluyor ve aşırı mutsuz.. akşam eve gelince teyzeme dedim ki, neden insanlar bu kadar mutsuz Haliç'ten geçiyoruz kime nasip olur ki her gün işe giderken boğaz manzarası görmek, dedim. Teyzem güldü, şimdi bu şehirde yenisin, bir kaç ay sonra anlarsın dedi. Haklıydı, bir kaç ay sonra yüzümdeki mutsuzluk çizgilerimin çoğaldığını Vezneciler durağının duvarında fark ettim. İstifa edip, memlekete döndüm. Şimdi bazen arkadaşlarımı özlüyorum ama İstanbul'u hâlâ yaşanacak bir yer olarak görmüyorum.