Biz hep birbirimizin sığınağı olmuştuk, yani ben öyle sanmıştım. Her güldüğün de her ağladığın da ben yanındaydım. Bir gün evde büyük bir kavga oldu, ben çantama bir kaç eşya doldurup bir daha bu eve gelmeyeceğim diyerek aile evinden çıktım. Gideceğim hiç bir yok diye düşünüyordum ki, ona sığınmak için onu aradım. Telefonun diğer ucundaki birbirimizin limanı olduğumuzu sandığım ses, kuzum bugün işte çok yoruldum, seninle ilgilenemem dedi ve kapattık. Benim o saatten sonra tüm çocukluğum, ergenliğim, gençliğim gitti. Tüm anılarım siyah beyaza büründü. Artık deniz benim içimde, kara parçası da benim, sahil de