3 aydır içerisinde bulunduğum ve artık kurtulmaya başladığımı öğrendiğim hastalık.
10 mg paxera ve tranko buskas ile başlayan yolculuğumuz 30+30 mg paxera ve xanax ile devam ediyor. psikiyatr 90 mg'a kadar çıkabileceğimizi söyledi, öyle olmaması için direniyorum çünkü sanki bi rüyanın içinde gibi yaşıyorum. yaşadıklarım gerçek değil gibi, kimi zaman iyi kimi zaman kötü bi durum.
xanax da bağımlılık yapacak diye korkuyorum. malumunuz biraz ağır. ama onu içmediğim geceler gerçekten zulüm oluyor. uyuyamıyorum, uyuyunca da sıçrayarak uyanıyorum.
geçen hafta ilk psikolog görüşmemi de yaptım. depresyondan kurtulduğumu ancak tetiklediği panik atak ve anksiyetem sebebiyle bu durumda olduğumu anlattı. zor arkadaşlar. işin en zor yanı da hayatımdaki istisnasız her şeyin kusursuz olması. aile, aşk, arkadaş, iş ve maddi konularda zirvede olduğum bi dönemde depresyonla uğraşmak bana bazen şımarıklık hissi veriyor ve oturup bi de bunu dert ediyorum.
sanırım paxera ile çok anlaşamadık. bana en net etkisi eskisinden daha öz güvenli olmam sanırım. daha rahat hissediyorum hakkını yiyemem. ama anksiyeteme zerre etkisi olmadı. hala her şeyi saatlerce düşünüp hayatı kendime zindan ediyorum. yine de hem kendime direndiğim hem de yaşadığım bazı zorluklara rağmen ayakta kalmayı başardığım için kendimi güçlü buluyorum. 2 hafta önce annemi kriz geçirirken görüp bayılmam hariç iyiyim gibi :')
şeyi çok isterdim, işte nutella kaşıklayıp kendimi depresyonda sanmayı. ignorance is bliss misali, bilinçli olmak insanı sorgulamaya ve üzmeye itiyor. olsun, az kaldı üstesinden gelcez bunun da :)
edit: 3 ay önce teşhis kondu, bi de öncesinde 2-3 aylık "doktora gitmeyi reddetme süreci" var. etti mi 5 ay...