(bkz: iyi gün dostları)
bana en ağır yük bunlar gibi geliyor. hele son zamanlarda. ne zaman dibe batsam kimse yok etrafımda, herkes lafta yanımda. ne zaman biraz düzlüğe çıksam, kötü zamanımda yok olan herkesin bir ricası oluyor. ben salak da yapıyorum. niye diyeceksiniz? çünkü gerçekten dostum olsun istiyorum. ama her defasında yalnız ve kalbi kırık kalıyorum. insanın kalbi kırılınca konuşmuyormuş. şikayet bile etmiyormuş. tavşan dağa küsmüş misali bir köşeye çekiliyormuş.
keşke kötü günlerinde yanında olduğum insanlar benim onlara verdiğim değerin aynısını vermeyi bana çok görmese.
hep iyiliğimden kaybediyorum demiyorum. şahsen pek iyi bir insan olduğumu düşünmüyorum. iyilik neye göre oluyor, kriterleri bildiğimi sanmıyorum. herkesin bu konuda bir fikri var.
sadece verdiğim değeri görememek, değer verdiğim insanların sadece çıkarları doğrultusunda bana yaklaşması üzüyor beni.
neyse, canları sağ olsun.