Sonbaharın da gelmesiyle, sokaklarda tek başıma yürürken bazen kendimi köyde gibi hissediyorum. Gözlerimi kapatıp havanın kokusunu içime çektiğim anda gözlerimi hemen açıp, babaannemin evine kadar koşma hissiyle doluyorum. O sediri, o balkonu çok özledim, manzarasına hasret kaldım. Sadece o an oraya oturduğumu ve karşımdaki her bir taşa bakıp düşündüğümü hayal ediyorum. O sedirde tekrar oturup, üşüyerek sabaha kadar ağlamak isteği var içimde.
Ailem parçalandığından beri hasret kaldım o balkona. Orada edilen sohbetlere. Babamla oturduğumuz sedire. Uzandığımda bakabildiğim o uzun kavak ağaçlarını ve rüzgarın sesini çok özledim. Gece kimse duymadan gizli gizli çıkıp sabahladığım o balkon, şimdi sadece aklımda bir anı olarak kaldı.