uzun zamandır hayatımda çoğu şeyi yoluna sokmaya çalışıyorum. son iki sene içinde hayatımda bir kaç insanı, sevdiğim insanı, ya ebediyete uğurlanmasını izleyip kaybettim ya da manevi olarak kaybettim. kendimi bitirecek kapasiteye geldim. toparlandım, çünkü insanoğlu olan bizlerin en büyük başarısıdır toparlanmak. sevginin en büyük ilaç olduğunu söyler durur insanlar hep. karşılıklı olduğu takdirde. madem en büyük ilaçta karşılıksız olunca neden tam tersi olur? sorgulamak gerekir mi bunları bilemiyorum. yakın zaman içinde yine üzüleceğimi hisseder gibiyim bir muamma çözülmediği takdirde. berbat halde olduğumu itiraf ediyorum.