Tam bir sene önce bugün. Bu saatlerde ailecek her birimiz hastanenin bir köşesinde bir umut iyi haber bekliyorduk. Geçen sene tam da bugün dedem evinden son kez çıktı ve bir daha dönmedi.
(#2332451)
Hala alışabilmiş değilim. Üstüne üstlük bende bıraktığı hasar da büyük. Birini kaybetmek taşıması sandığımdan da ağır bir yük(müş). Ben ilk kez yaşadım. Bunları yazmamın sebebi var, oraya geliyorum. Niyetim duygu sömürüsü yapmak kendimi acındırmak değil. Hele de birilerinin üzülmesine sebep olmak hiç istemem. Demek istediğim şu ki lütfen hiçbir şeyi ertelemeyin. Evet klişe ama gerçek bu. Bazı şeyler maalesef zamana bırakılmamalı. Çünkü zamanımız olmayabilir. Ben eğer dedemden gelen cevapsız çağrıya hemen dönseydim, dersim bitince dönerim demeseydim son kez sesini duymuş olacaktım. Nereden bilebilirdim değil mi? Öyle değil işte. Bilemediğimiz için o an yapmak gerek o şey her neyse. Sonra bir daha imkan olamayabiliyor. Bunları ben de yeni öğrendim. Şu bir senede büyüdüğüm kadar büyümemiştim 22 yılda. Yazdıklarım da hislerim, düşüncelerim gibi savrulmuş vaziyette oldu biraz. Her neyse. Ben bildiğim şeyleri yeniden ve çok daha iyi öğrendim ki kimseyi kırmaya gerek yok, bir şeyleri erteleme lüksüm yok, sevdiklerimden daha önemli bir şey yok, olmuş ya da olacak şeyler için dövünmenin anlamı yok. Dün yok yarın yok. Sadece bugün, bu an var. Koşturmacalarımızın içinde kaybettiğimiz küçücük şeyler bile aslında o kadar büyük ki. Her günümü son günümmüş gibi yaşamam gerektiğini öğrendim geç de olsa. Hala vakit varken birilerinin de farkına varmasına vesile olurum belki diye yazıyorum. Önce kendinizi, sonra her ne şekilde olursa olsun içinde bulunduğunuz şartları kabul edin, sevin. Hayatı olduğu gibi yaşayın oldurmaya çalışırken zehir ederek değil. Geri dönemeyişin, döndüremeyişin çaresizliği, geç kalmışlığın pişmanlığı çok ağır çünkü. Sözün özü: Sevdiklerimize geç kalmamak dileğiyle.