gülmeyi unuttuk be sözlük. ne kadar çok öldük ve ölüyoruz yaşamak için..
ceset ordusu duruyor arkamızda, hani dönüp başını geriye çevirsen, ceset kan ve gözyaşından başka göreceğin birşey yok.
ne çok ölmüşüz tanrım! ve ne çok ölüyoruz! ne çok ağlamış, kızmış, küfretmiş, yazmış, ağıt yakmış, şiir dinlemiş, kahrolsun demiş ve bunu tekrar tekrar yapmış ve kendi ihanetimize dönmüş sessizliğimizde ses aramış durmuşuz.
ne çok özlemişiz yitirdiklerimizi tanırım! ne çok gitmişler, ne çok özlemlerini bir lanet misali miras bırakıp beyaz atların yelesine tutunarak kaybolmuşlar.
ne çok kirlenmişiz tanrım! kim bizi affedecek ve biz kimi affedeceğiz.. hangi ateş paklayabilir nefretimizi, hangi su dindirebilir içimizdeki yangını.
hangi peygamber bizi kabul edebilir ümmetine tanrım, hangi ümmet sarıp sarmalar bizi hangi ayet kurtuluşa inandırabilir bizi?
ne çok tükenmişiz sözlük! ne çok tanrı bizsiz ne çok biz tanrısız kala kalmışız. öyle rezil öyle sefil öyle tüm çıplaklığı ve çirkinliği ile bir başına..