büyük umutlarla ve heyecanla gittiğin yerde kendine bir yer bulamamak. çok can acıtıyor.
görmezden gelmeye çalışıyorsun, olmuyor. olumlama yapıyorsun için ısınmıyor. bir gruptan yavaşça çıkartılmışsın mesela, bunu herkes toplandığında senin sesinin çıkamamasından anlıyorsun. bilmiyorsun çünkü. ne diyor bunlar, ben mi duymadım bunları? hah yok, sana teklif etmemişler. haber vermemişler.
yolda bırakılıyorsun mesela, sırtını güvendiğin dağlara yaslayabilirsin, onlar var diyorsun. sen yolda emin bir şekilde ve üretmeye çalışarak yürüyorken ‘üzgünüm’ diye bir açıklama geliyor. o olmadı, şu olmadı, bu olmadı.
kalbimde derin bir hüzün, gözlerim yerden kalkmıyor. düşündükçe, yerden kalkmayan gözlerim doluyor. çoğu şeyi benim yaptığımı, hak ettiğimi düşünebilirim. ama bunu düşünemiyorum. kazık yeme edebiyatlarından nefret ediyorum ama bu üç oldu. ve birazdan fazla kalbim acıyor.
bunları.. hak ettim mi?
ben öldükten sonra bulursanız eğer bu notları, kalbim çok kırık. canımı çok yaktınız. yarın geçecek belki ama bu anı hatırladığımda yine canım yanacak. sizi ileride güzel bir şey yaptığınızda affedeceğim. ama bu gece affetmiyorum. tekrardan soruyorum, bunları hak ettim mi?