Büyük bir kısır döngünün içerisindeyim. Çok şey yapabilecekken, ne önemi var ki diyerek kenarda bekletiyordum herşeyi.
En çok da kendimi.
Aslında herşeyin farkındayım, ancak harekete geçemeyecek kadar bıkkın hissediyorum. Şu genç yaşımda ne bu bıkkınlık diyorum, bak işine hayatını yaşa diyorum. Fakat olmuyor.
Aptal rolü yapıyorum, bir şey bilmiyormuş gibi davranıyorum. Çoğu şeyi görmezden geliyorum. Kimse bana dokunmasın diye. Bu yüzden insanlar düşünemediğimi sanıyor, sırf düşünemediğimi sandıkları için bana bağırıp çağrıyorlar. Oysaki onlarında düşünemediğimi sandığı, bu yüzden kızdığı olayları düşünüyorum da, farkındayım da. Ancak yapmıyorum işte, harekete geçmiyorum. Aptalmışım, düşünemiyormuşum gibi davranıp devam ediyor ve bana kızışlarını uzun uzun boş bakışlarla dinliyorum. Neden yapıyorum bunu?
Uzun zaman önce çok uğraştım, hep bir adım öne geçtim de ne oldu? İnsanların gözünde kendimi yücelttim, zekamı kanıtladım da noldu? Herşeyi gördüm ve harekete geçtim, olayları lehime çevirip elde edeceğim pozitif sonuçların peşine düşüp çıkarımı sakındım da ne oldu?
İnsanların kafalarının içlerine girdim, nasıl düşündüklerini çözdüm ve onların doğruları benim de doğrummuş gibi rol yaptım, güvenlerini kazandım ve bu güvenlerden gelecek çıkarımın hesaplarında boğuldum. Tamam da ne oldu?
Hiç bir şey olmadı. Kendime öz saygımı kaybettikçe, hesaplarda boğuldukça bir gün salağa yattım, aptal akılsız rollerine büründüm ve o salak uykudan kendimi kaldırmak istemiyorum. Akıl edebildiklerimi hatta edebileceklerimi bilseler insanlar benden korkup kaçacaktır aslında çünkü hiç masum olmadığımı ve içimdeki çıkarcı şeytanın nasıl biri olduğunu çok iyi biliyorum.
Aklımın ve zekamın benim çıkarıma çalıştığında nasıl bir şeytan olduğunu biliyorum. Bencilliğimi, yalan söyleme kapasitemi, hırsımı, acımasızlığımı ve kalpsizliğimi iyi tanıyorum. Zekamı kullanan içsel şeytanımın kim olduğunu biliyorum. Ve ondan korkmaya başladığım gün aklımı ve zekamı nasıl dış dünyaya kapattığımı da biliyorum. O salak uykuya bilerek yattım. Şeytanımdan kaçtım.
Benim bu kaçışım insanların gözünde beni değersizleştirdi. Şeytanımın inşaa ettiği bütün o çıkarları ve bencillikleri, egoları yıktım. Şimdi beş para etmez kişiliksizlerin ne kadar salak olduğumu anlattıkları bağırış çağırışları dinliyorum. Oysaki bağıracakları onca şeyi önceden tahmin ettim, yine de bağırmalarına izin veriyorum. Beni ezmelerine ve değersiz görmelerine.
Şeytanımın yaratacağı sahte değeri istemiyorum diyordum. Fakat bugün ağlayarak şeytanıma koşmak zorunda kaldım. Uzun zaman önce pençelerinden zorla kurtulduğum şeytanıma bugün sığındım ve beni sarmalaması için ondan özür diledim. Tekrar pençelerine alacağı benliğimi ve uyandıracağı aklımı avuçlarının arasına bırakmak üzereyim.
Yalan söylerken insanlar asla yalan söylediğimi anlayamazdı bu yüzden ne kadar dürüst olduğuma şaşırıp bana hayran kalırdı, inanır ve güvenirdi. Ne zaman yalan söylemeyi bıraktım işte o gün gerçek yalancı ilan edildim. Yalan söylemezken yalancı olduğumu iddia eden bu insanlar arasında çok bile yattım salağa. İyi uyudum. Dürüstlüğü hak etmeyen onca aptalın arasında tekrar bir yalancı olarak uyanacağım. Dürüst bir yalancı.
Şimdi ne kadar istemesemde o şeytana tekrar sığınacak ve derin uykumdan kendimi kaldıracağım. Bunu kendim için değil insanlar başından beri şeytanımı hak ettiği için yapacağım. Artık kendim olarak sıkıldım ve yeterince hakarete uğradım. Biraz da şeytanım uğraşsın.