Kendim hakkında bir fikrim varsa o da iyi bir dinleyici olduğumdur.
Sanırım mesafeli ama aynı zamanda samimi biri olmamdan kaynaklanıyor.
Bu da insanlarla iletişimde beni iyi bir dinleyici konumuna sokuyor.
Ortalamaya göre meraksız ve çevreye karşı gayet ilgisiz biri olduğum için özellikle birini dinlemek için çabalamam. Kendim anlatamadığım için karşıdakine de sormam. Ama her nasılsa kendimi hep birilerini dinlerken buluyorum.
Sormadıkça da anlatıyor insanlar.
Bu kendimi bildim bileli böyleydi. İlkokuldan şu yaşıma kadar her ortamımın Güzin ablası oldum. Görmemem/bilmemem gereken, bilmek kesinlikle istemeyeceğim şeyleri hep ilk ben öğrendim.
Gelen geçen sırrını verdi.
Bilmek gerçekten yük.
Bunun farkında olan bir arkadaşım kızıl izin verirsen sana bir yük daha vermek istiyorum diyerek anlatmıştı hatta bir keresinde.
Bugün yine çok alakasız bir şekilde birini dinlemiş bulundum saatlerce. Çok yorucu bir gündü halbuki benim için, her yerim inanılmaz ağrıyor ve ben hesapta erken uyuyacaktım.
Ama her nasılsa ben yatağımda kuzenim kapıda dikili vaziyette 1 saat konuştuk. Konuştuk derken ben yine dinledim. O da o kadar ağır sıkıntılarından bahsetti ki gözleri dolarak gece gece dert topuna döndüm.
İyi bir dinleyici olmak yüktür.
Bu gidişle dinleye dinleye ya gamsız olacağım ya kanser.
(bkz: millete akıl vermekten kendine aklı kalmamak)