Bir önceki entrymde "konuşacak gücüm kalmadı" demiştim. Üstünden tam 2 hafta geçti. Gücüm olmasa da konuşmak zorundayım. Anlatmak zorundayım. Bir kişi bile okusa yazdıklarımı bir kişi bile dikkate alsa yeter.
Kadın cinayetleri ülkenin kanayan yarası. Az önce izlediğim bir videoda caniler tarafından hayatlarına son verilen kadınların fotoğrafları geçti. Hepsinin yüzünü hatırlıyorum, hepsi için ".....içinadalet" sosyal medya hareketlerine katıldım, hepsinin nasıl öldürüldüğünü biliyorum. Ama çok korkunç bir şey fark ettim. İsimlerini bildiklerimin yanında bir o kadar da unuttuklarım var. Unutmuşum isimlerini. Vefasız gibi, umursamaz gibi...
Bunu demek çok canımı yakıyor ama o kadar çok kadın var ki katledilen, hangi birinin adını aklımda tutayım? Hangi birinin derdine yanayım? Hangi birinin hakkını arayayım? Hangi biri için yas tutayım? Yarın katledilen bir kadın olursam hanginiz hatırlayacak bir ismimi? Hanginiz arayacak benim hakkımı? "Zaten erkeklerle düşüp kalkıyormuş." "Kısa etek giymiş" "Alkol almış" "Erkeğin evine gitmeseymiş" "O saatte evinde dursaymış" diyecek misiniz benim arkamdan da? Suçu ölüye atmak kolay geliyor çünkü. Ölen ölmüş zaten canım, ne gerek var uğraşmaya...
Ben istemiyorum ya. Duygu için, Şule için, Fatma için, Aysel için, Emine için, Pınar için, Ceren için adalet ararken yarın benim için de adalet aransın istemiyorum. Yoldan geçen bir manyak, mesajına cevap vermediğim bir sapık, reddettiğim eski sevgilim, ayrılmak istediğim erkek arkadaşım, bir yerde beni gözüne kestiren bie cani tarafından ÖLDÜRÜLMEK İSTEMİYORUM. Öldürülürsem hakkım sosyal medyada aranmasın, yasalar uygulansın istiyorum. Çok basit aslında. Yaşamak istiyorum, ölürsem de yattığım yerde bari peşimi bıraksınlar istiyorum. Öldürülen, öldürülecek tüm kadınlar gibi. Yaşamayı çok görmeyin bize.