asosyal itiraf

çocuktum. validem hali vakti yerinde kadındı. harçlık isterdim git cüzdanımdan 3000 tl al derdi. ben 5000 tl alırdım. bilirdi 5000 aldığımı kızmazdı. sormazdı bile. ama işte onun dediği kadar almazdım ya. bana dert olurdu. zaten kısa bir süre sonra durumlar kötü gitti. o kontes gibi kadın 5 kuruş parasız kaldı. ben çocuktum çalışmaya başladım. aklımda hep o benim fazladan aldığım harçlıklar gelirdi. büyüyüp 20'lerime geldiğimde çalıştığım maaşın tamamını içinden sadece sigara paramı ayırıp ona verdim. ama o cüzdan hala aklımdaydı. 30'larıma gelirken anladım. aldığımın 1000 mislini koysam da o cüzdanı dolduramayacağımı. zaten öylede yapmıştım. ama vicdanen yaptığım herşey bir hiçti. çocukları için rahatından vazgeçen,malını mülkünü bir kenara iten o mübarek insan için yaptığım herşey yetersiz kaldı. evlendim.farklı şehire geldim. hala içimde uktedir annemi bir ev sahibi yapamamak. bir kaç kez arsa almayı denesemde olmadı. sanırım o benim hep doldurmaya çalıştığım boş cüzdan, evlatlık görevimin mecazi bir temsilidir. hala yerine getirmiş değilim. ama birgün yapma umuduyla didiniyorum. umarım o günleri ona gösterebilirim.