yıl 2014. bir buçuk yıl peşinden koştuğum kız sevgilim oldu sonunda. o gün dünyalar benim oldu. hayatım boyunca ilk kez birini bu kadar sevmiştim. baya bi sure beraber kaldik.sonra gel zaman git zaman kızın doğum günü geldi . bende bi süpriz yapayim dedim. o zamanlar üniversitedeyim tabi.(izmirde okudum) kalktim atladim istanbula gittim. bunun yakin arkadasina durumu anlattim. kiza kafede haberi yokken elimde pasta ile supriz yapcam. neyse beyler cicek pasta hediye ne varsa hallettim. (cepte geri dönmek icin bes kurus bile para kalmadi tabi) kafeylede anlastim. suprizi yapcam. ben mumlari yaktim bi elimde pastayla bi elimde cicekle kizin masasina dogru gidiyorum. ben bekliyorum ki kiz sasircak tepki vercek falan. kiz beni gorunce "sana suprizleri sevmedigimi soylemedim mi " dedi. ustune "bu ne, boyle supriz mi olur" demesin mi bi an saka yapiyor falan saniyorum , meğerse ciddiymis. kardolar inanin oraya gitmek o suprizi yapmak icin neler cektigimi bi ben bilirim. pastayi oraya biraktim. cicekler elimden yere düştü zaten. öylece cekip gittim. hic bisey demedim. giderken aldigim hediyeyi masasına koyup "baktikca beni hatırlarsın" dedim. ( o hediyeyi de alabilmek icin babamdan para koparabilmek icin kırk takla atmistim) kendi kendime hepsi bunun icin mi dedim amk. velhasil cok sevdim hemde hayvan gibi sevdim. ama bosunaymis hepsi.