vedalara dayanamıyorum. küçükken de ; büyüdüm 22 yaşıma geldim hâlâ birileri uzaklara giderken ağlıyorum. sevgilimi 2 hafta görmeyeceğim mesela. uzak mesafe de değil halbuki 1 saatlik yok. ama dayanamıyorum. onu otobüse bindirdikten sonra akan bir kaç damla yaşımı görmesin diye bakamıyorum. bu huyumdan kurtulmak ister miydim? bilmiyorum.