çocukluk travmaları

bendeki izlenimi "külotlu çoraptan anarşizme" giden travmadır. yokluk çekmiş, krizlere göğüs germiş ebeveynlerin çocuğu olup, kardeşi olanlar şimdi anlatacağım durumu iyi bilir. şimdiki neslin karşı karşıya kalmadığı tutumlu bir gelenek vardı: abi ya da ablaya alınan kıyafetler, her ne kadar eskise de, yıpransa da atılmaz; sonraki çocuk da giyer diye saklanırdı. benim şansızlığım ise benden önce doğmuş bir kız kardeşimin olmasıydı. ankara ayazında o sabi bacaklarım üşümesin diye bana bir adet içlik alınması gereksiz bir harcamaydı; ablama zamanında alınmış ve ona artık olmayan külotlu çoraplar ne güne duruyordu? annem kreş öğretmeni olduğu için yedi yaşına kadar hep onunla birlikte çalıştığı kreşe gittim. o zamanlar kendi kendime giyinme kabiliyetini henüz kazanamadığım için annem her sabah özenle giydirirdi beni. ankara ayazından etkilenmemem için yukarıda bahsettiğim ablamın külotlu çoraplarından birini de şikayet ve ağlamalarıma rağmen zorla pantolonun altına giydirirdi. kreş geçmişi olanlar anımsar: öğlen yemeğinden sonra 1-2 saat süren bir "öğle uykusu" olurdu. o ara üzerindeki kıyafetleri çıkarıp, pijamalarını giymen gerekirdi. bense her gün pantolonun altındaki külotlu çorap gözükecek diye triplere girerdim. sene yanılmıyorsam, 1994 ya da 1995 dolayları olması lazım; bu durumun iyice sinirime dokunduğu bir gün pantolonu çıkarıp, üzerimdeki külotlu çorapla kreşin koridorunda boydan boya koşturarak, öğretmenler odasına hışımla dalmıştım. sonra çorabı orada çıkarıp, öğretmenler odasının ortasına fırlatmıştım. anneme doğru da bir daha bunu giymeyeceğimi söylemiştim. bu otoriteye karşı ilk kez üst perdeden karşı gelişimdi. daha sonra bu durum artık nasıl bir bağımlılık yapmışsa, azılı bir "anarşik" oldum. erkek çocuğuna külotlu çorap giydirirseniz, olacağı da buydu zaten. kahrolsun külotlu çorap, kahrolsun otorite. yaşasın içliklerin kardeşliği.