asosyal itiraf

ben pendikte büyüdüm ve o kadar iyi bir ortamım vardı ki arkadaşların dost diyebileceğin dostların ise aile fertlerine bedeldi. bizim ortamda en komik olmayan bir durumu bile komik yapabiliyorduk neyse. bi sevgilim vardı bundan 3 sene önce filan o kadar iyi anlaşıyoruz ki ota boka gülüyorduk bi gun kadıköye gidelim dedik ve gittik biraz eğlendik gezdik fotoğraf çekildik takildik eve dönme vakti gelmişti belediye arabasına bindik ve arkalardan bir yere oturduk son duraktan bindiğimiz için boştu yani. 15 dakika filan geçti dolmaya başladı araç. tabi bilirsiniz uyumuş numarası yapmak bir numaralı yer vermeme kuralıdır ama otobüs doldukça arkalarda doluyordu derken bi teyze karşıma geçti bende bilerek gözlerimi kapattım sevgilimin omuzuna koydum başımı uyuyormuş gibi yapıyorum derken yasli teyze konuşmaya başladı "nerde o saygılı gencler yaşlılara yer verirdi simdi eser yok" dedi ve sustu tabi ben o sırada uyuyo takliti yapıyorum kadın duyduğumu ama duymamazliga verdigimi farketti bağırarak yanindaki amcaya ayni cümleleri söyledi bende kafami kaldırdım saçma sapan el hareketleri yaparak engelli olduğumu konusamadigimi demek istedim ve oda bunu anladı. sevgilim de ayni kafadan olduğumuz için sesini çıkarmadı ama baya şaşırmıştı. pendik son durakti ama biz erkenden inicektik yoksa kizin babasının dükkanının önünde inmek zorundaydık buda benim sonum olurdu. son duraktan bi önceki durakta inmek için butona bastım ama benim durduğum kapı dışında tum kapılar açıktı ve kadına engelli takliti yaptığımı unutup "kaptan orta kapıyı açarmısin" diye bağırdım ve o yasli kadin bana bi bakış attı ki unutamam ve bana dediki "önemli olan benim oturmam değil senin karakterinin oturmasiydi" dedi aradan 3 sene geçti ve o laflar hala bana koyuyo ve ben ne zaman belediye aracına binsem yine kimseye yer vermiyorum ibnelik degilmi amk shhshshshshs