hastane de başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum gençler. hala içim sızlar
daha 9 yaşındaydım. tedavim için hastane de kaldığım dönemler filan. bir gün tuvaletim geldi gittim tek başıma. kapının önünde bi teyze duruyodu kucağında da 7 yaşında kız çocuğu var. bende çok muhabbetliydim hemen atladım tabi. teyze neyi var filan diyorum geçiştirerek hasta dedi. baktım kızın her yeri morarmış. birden ağzımdan kanser mi sorusu çıktı. çocuk aklım işte getiremiyorum bazı şeyleri. kız annesinin omzuna başını koydu hüngür hüngür ağladı. annesi bana kızgın bakışlarıyla bakarken, yok kızım değilsin, sana hiç bişey olmayacakcak diyerek çocuğu sakinleştirmeye çalışıyodu. bende kızın ağlamasına o kadar üzüldüm ki ağlamamak için kendimi zor tutuyodum.olaya kulak misafiri olan bi hemşire yanıma geldi canım üzülme, kız kanser olmuş, çok hasta ölebilir dedi. ben ağlamaya başladım hemşire ağlama tamam, üzülme filan derken ben hemşirenin gözlerinin içine bakarak bende kanserim abla dedim. ölme riskinin olduğunu ilk o zaman öğrenmiştim