biraz uzatarak yazacam anlatımım pek güçlü değil, sigaranızı yakın sakin sakin okuyun gençler...
15 yaşına yeni girmişim. aile baskısı ile ted kolejine kayıt ettirildim. hayatımda gelir farkının bu kadar alenen yüzüme vurulcağını bilseydim okumazdım. ilk öz güvenim o zaman kırıldı. işte ergenlik dönemine giren bir insanın psikolojisi çok çabuk bozulabiliyor ve emin olun düzeltmeye çalışırken gerçekten bir şeylerden fedakârlık etmek gerekiyor. gerek çevrendeki insanlardan, gerek zamanından.
üniversiteye kadar toparlanamadım. üniversitede biraz daha içime gömmeyi seçtim, ilgilenmedim korktum. bir kaç sevgilim oldu onun dışında uğraşmadım zorlamadım kendimi. tekrar kaybetçeğimden korkar oldum. üniversitede 5. senem hala 1. sınıfım. o gün o özgüvenim kırılmasaydı farklı yerlerde olabilirdim. hala korkuyorum ve bir çok şeyden fedakarlık ediyorum hayatımda. kendimi karakterimi değiştirmeden savaşıyorum bu his ile.
şimdiye geldiğimizde ise apayrı bir durum söz konusu. neden bilmiyorum bir insanla konuşmaya başladım. benden 4 yaş büyük bir insanla. ne konuşabiliyorum ne de başka bir şey yapabiliyorum. sadece ve sadece salaklıyorum. öz güvenimi toparlamışken tekrar siktredilmek istemiyorum. tekrar o agrasif salak ergenliğime dönmek istemiyorum.