mesela;
vakti zamanında istanbul'a gezmeye gitmiştim. havaalanına gitmek için her hangi birisine ne tarafa gitmem gerektiğini soracağım. üst üste konuşmaya çalıştığım üç kişinin soruma cevapları aşağıdaki gibiydi. sanırım beni kendilerinden para isteyecek sandılar. zira elimde küçük bir valiz vardı.
-afedersiniz, bir şey sorabilir miyim?
+hayır.
o zaman çok bozulmuştum. şimdi her aklıma geldiğinde gülerim. kendi halime gülerim. niye sorarsın ki millete. bir taksiye bin. "havaalanına çek" desene be rezil adam. yine de unutmayacağım istanbul insanının kanının soğukluğunu. ve mizah anlayışını.
tekrarlayalım;
-afedersiniz, bir şey sorabilir miyim?
+hayır.
buz gibi. ehehehe.
***
bir diğeri için;
üçüncü kattaki home ofisimin olduğu binanın dış cephesinin boyası için gelen abimizin, boya işini içeriden halletme muhabbeti üzerine kuzenimle aralarında geçen diyalog;
kuzen; k
boyacı abi; b
k: neden dışarıdan iskele kurarak boyamıyonuz ki.
b: görüntü krililiği yapabilirmişiz. ahali istemedi.
k: iyi de böyle daha zor ve tehlikeli.
b: n'apacan işte, el mahkum göt gardiyan.
k: sen de haklısın.
b: ben fazla zaman kaybetmeden başlayayım işe.
k: tamam abi. kolay gelsin.
b: sağolasın.
k: abi.
b: efendim.
k: sakın aşağı düşme, amına koyim.
ulan saatlerdir gülüyorum. sanki adam aşağı düşmek için gelmiş bizim home ofise. te allam ya.
***
şu da bir başkası;
aklıma her geldiğinde mal mal gülüyorum;
muhabir; "neden türk milli takımını tercih etmedin mesut?"
mesut özil; "what?"