asosyal itiraf

aq dertleniyorum, bazı şeylerle mücadele edemiyorum ama sonra aklıma başkaları geliyor. yakını ölenler, sevdiğini kaybedenler "bu mu lan senin üzüldüğün" diyorum "evet aq bu" diyorum, insanoğluyuz diyorum kendime. "insansın sen" diyorum kendime sonra içimden biri "ee" diyor sonra kendime bağırarak "yaratılış gereği acizsin, üzülmek kavramınız bile karışık. yere düştüğünde de üzülüyorsun, birini kaybettiğinde de" öyle işte hafif bir yara da üzüyor bizi birini kaybetmekte. bazı şeylerin cevabını aradıkça mutsuz oluyorum, cevaplar beni mutsuz ediyor. gerçekler beni mutsuz ediyor sonra diyorum ki "gerçeklerle yüzleşme" sonra kendi gerçekliğimi kendim yaratıyorum, yalanlara inanıyorum sonra o yalanlar uzun sürmüyor gerçeği öğrendikçe daha da üzülüyorum ne yapmam konusunda 1 gram bilgim yok derdim varda diyemiyorum sadece katil yada şizofren olmaktan korkuyorum