kadın

kadın. yüzyıllarca hakları, namusları, kıyafetleri, hareketleri tartışılan. dünyada eşi benzeri olmayan varlıklardır. buraya kadar her şey hoş. buradan sonra bugün şahit olduğum, iğrenç bir şiddet ve gördüğü şiddetten rahatsız olmayıp, kocası gitmesin diye yalvaran kadından bahsedeceğim. apartmanımız 12 daireden oluşuyor, biz ve 2 daire hariç diğer herkes yazlığına gitmiş durumda. yani apartman şu an bomboş. yanımıza yeni genç bir çift taşındı. annemle film izliyoruz yarı uyku halinde, yaklaşık 1 saat önce bir ses aldık. sanki kadının etini koparıyorlar. boğuk ,kesik kesik bir ses. anlatamam. hala kulaklarımda. bir şey yapmamız gerektiği için insaniyet namına apartmana çıktım. anneme de ara polisi dedim. kapıyı ısrarla çalıyorum. bir yandan ellerim titriyor. çünkü şu an başımıza bir şey gelse evde, yanımızda bir erkek yok. çalıyorum ısrarla kapıyı bi an ses kesildi. ödüm koptu kadın öldü sandım. iki dakika kadar bekledim. derken kapı açıldı. saçı başı dağılmış, burnu kanayan, boğazında parmak izleri olan yan komşumuz, kadın titriyor. ‘ne var’ diye bağırdı bana. ne diyeceğimi bilemedim saçmaladım o anın korkusuyla ne söylediğimi net hatırlamıyorum ama ‘lütfen evimize gelin, evde rahatsız olacağınız kimse yok. biraz sakinleşin toparlayın kendinizi. sonra konuşarak halledersiniz.’ dedim. kadın bağırarak ‘sana noluyor? dayak yiyorsam ben yiyorum. eşimle benim aramda.’ dedi ve kapıyı suratıma kapattı. eşimle benim aramda! aslında bi an içimden polisi tekrardan arayıp yanlış anlamışız demek çok istedim ama her ne kadar komşumuz geri zekalı olsa dahi dövülmeyi hak etmiyor. polis geldi balkondan daireyi gösterdik, mercekten bakıyoruz. polise açmadılar başta kapıyı. sonra zorladı polis ‘açın sesiniz tüm sokakta, ihbar aldık.’ diye sonra polis içeri girdi. bir süre sonra çıktı. balkondan bakarken yan dairedeki adamı da görürüm ümidi ile baktım ama polisler tek gidiyordu. yazık. tabi korkuyoruz iki kadın evde tekiz, kadın halinden memnun ama sırf ihbar ettik diye aradaki duvarı kırıp öldürecek potansiyelde bi adam. yarım saat sonra adam apartmanda; ‘bir daha yüzümü göremezsin ne bok yiyorsan ye’ diye bağırıp çıktığında rahat bi nefes aldık. lakin dayak yiyen kadın ‘gitme n’olur’ diye bağırıyordu. acıdım. neden? anlamıyorum. orada dayak yiyorsun. etini koparırlarcasına bağırıyorsun. sana yardım ediyorum. hayatımı riske atıp kapını çalıyorum. sen bana ‘eşimle benim aramda’ diyorsun. eşinle senin aranda kavga dövüş varsa sizin evliliğinizi sikeyim. çok sinirliyim. o kadar sinirliyim ki tüm geri zekalı kadınların dünyadan silinip, ürememelerini o zihniyetlerini kendi kızlarına empoze etmemelerini isteyecek kadar çok. şu an bu entryi okuyorsan ve kadınsan. lütfen kendine değer ver. eğer sen kendine değer vermezsen, eşinin, abinin, babanın, çocuğunun sana değer vermesini bekleme. bi haksızlık varsa ortada susma, insanlardan yardım istemekten çekinme. hepimiz aynıyız. çaresiz ve ölümlü. başımıza gelmez dediğimiz hiçbir felaket yok. kendini ezme. bunları feministlik olsun diye demiyorum havlayacak çok kişi var. can savunmak, korumak, acımak insanlık. bunu sürekli kalıplara sokmayın.