bir öğretmenle tanıştım bugün. şerefyap oldum. akıllı, hoş sohbet sahibi, güzel karakterli.
yaşımı öğrenene kadar gayet vakarlı bir adamdı. fakat yaşımla beraber o dağ gibi adam gitti, yerine mazlum bir insan çıkageldi. ben de bir iki yokladım haliyle. kısa zamanda bu denli tel tel döküleceğini nereden bilebilirdim?
.
dert dinlemek konusunda kendimi deneyimli biri sanırdım, yanılmışım. daha yolun başındaymışım. bir şeye alışmanın sadece zamanla bağlantılı olduğunu zannederdim, değilmiş. aslolan zamanı kullanmakmış. bir şiirimde "bir şey değişir, her şey değişir..." demiştim, doğruymuş. hayatımızdaki her şey "bir şeylerden" ibaretmiş.
insan bir şey kazandığında, başardığında ya da elde ettiğinde; içinde olumlu bir duygu var oluyor. o şeyin varlığı devam ettikçe, o insanın o şeye dair hayalleri, güveni ve bağlılığı da merhale atlıyor. lakin o şeye bir zeval geldiğinde, başta el kadar olan o olumlu şey, süreç içinde insanın onu büyütmesinden mütevellit bir anda dev kadar olumsuz bir duygu olarak kendisini bulup besleyerek büyüten insana musallat oluyor. çok matah bir tespit olmamakla beraber; baştaki yoğunluk bu yüzden sondakine denk değil.
oğlu -benim yaşımdayken- intihar etmiş bir babadan şu sözü işittim bugün; ben onun gidişine, gelişinden daha fazla kaptırdım kendimi...
.
-
link