ne bu camdan kalbimi, ne güvensizliğimi ne de ait olamama hissimi yenemiyorum.
hayatımda ilk defa kendimle bu kadar büyük bir mücadele veriyorum. böyle hissetmek için gayet geçerli sebeplerim olsa da ben artık iki uç noktanın arasında koşturup durmaktan fazlasıyla yoruldum. dün bambaşka düşünüp farklı hissederken bugün tam tersini düşünüp kendimi ta başlangıç noktasına getiriyorum. dengesizliğinle tükettin beni
(bkz: poncik_panda).
keşke daima mantığının yönettiği biri olsaydım.