asosyal itiraf

"en yakın arkadaş" kavramı benim hayatımda hiç olmamış, halihazırda olmayan ve bu saatten sonra olmasına ihtimal vermediğim bir ünvan. açıkçası hayatlarında bu ünvana yer ayırabilmiş insanlara imreniyorum. yanlış yer, yanlış zaman, yanlış insan.. hayatım sürekli bu üçünden kaçarak ama kaçtığım kadarından çok en az biri tarafından gözaltına alınarak geçti. ah bir de ters kelepçe vurmasalar.. ben de isterdim hayatımda en yakın arkadaşım diyebileceğim birinin olmasını. çokça düşündüm bu konuyu. acaba nasıl biri benim en yakın arkadaşım olsaydı mesut olurdum? eksiklerimi tamamlayacak kafa dengi bir hemcinse hayır demezdim. fakat karşı cinsten -hatta lezbiyen- biri en yakın arkadaşım olmak için çok daha cazip sanki. iki ihtimalde "bitirim ikili" olmak isterdim. delikanlı, mert, samimi, vefakar. . şu dünyaya faal kalarak kattığım maddi/manevi her şeyi dondursam, tüm değer ithalat ve ihracatlarımı durdursam, heykel kesilsem.. kağıt üzerinde bana değer veren insan sayısında ciddi bir düşüş olurdu. onlara kattığım şeyler için, onların şahit olmaktan hoşnut olduğu şeyler ürettiğim için, onlara tüketici olmaları fırsatını verdiğim için beni seven insanlar.. (aynı zamanda esas bana hiç odaklanmadıkları için beni en az tanıyan insanlar oluyor kendileri.) . arka sokaklar'daki "çalışmazsam olmaz tipleri" beni hasta ediyor. çatışmadan yaralı çıkmış, saatlerce tedavi görmüş, günlerce dinlenmesi lazım. kalkmış gelmiş ofise hala vukuat kovalıyor "evde duramadım rıza baba, daralıyorum..." diyerek. mal amk. git yat işte. . bir mahsuru varsa bu dünyanın liyakatı yeterince aramıyor olmasıdır. ece ayhan yanımda olsaydı nara atardı: abiler! aşk hak edilebilir bir şey olmalıydı!