sevilen birini kaybetmek

21 yıllık hayatımda ilk kez yaşadığım bir şey. ben şimdiye kadar hiç kimseyi kaybetmemiştim. benim bugün pamuk dedem gitti... dün hastaneye kaldırdık bugün bizi bırakıp gitti. onu öyle yalnız bırakıp geldik. i̇nanmakta o kadar güçlük çekiyorum ki. ambulansta kalbi duruyor tekrar çalıştırıyorlar, bugün yine kalbi duruyor ve artık yok. kötü bir şaka gibi. odasına girdim yastığına sarılıp oturuyorum şu an. sanki salona girsem "sen mi geldin kuzu" diye beni karşılayacak. tedavi sürecinde kimsenin elinden içmediği şeyleri ben götürünce "sen ne getirsen güzeldir" diyerek içecek. bir kabusun içinde gibiyim. i̇nanamıyorum. annem, teyzem ne yapacak? i̇nsan annesi-babası ölünce nasıl yaşar? bu nasıl bir acı... çok uzağımızda sandığımız ölüm aslında burnumuzun ucunda. ve gelirken kesinlikle haber vermiyor. şu 24 saatin bana öğrettiği en büyük şey : her şey için çok geç olmadan...