minicik bir ihtimale tutunmak...
yıllar sonra anneme anlattım. vazgeçemedim, olmuyor düşünmemeyi denedim dedim. diğer herkes o kadar itici geliyor ki. sanki onu sevmek için dünyaya gelmişim gibi, sanki görevim buymuş gibi.
imkansızlıklar o kadar fazla ki. ilk kez imkansız denen bir şeyin olduğuna inandım. kavuşmak imkansıza dönüşebiliyormuş. boş boş konuşmayın derdim imkansız yok, varmış. yine de tutunuyorum imkansızın içindeki trilyonda bir olan imkan ihtimaline.
insanlar hep abartıyor bu sevgi işini derdim. başıma nasıl geldiğini anlamadığım ve bir an bile inanmadığım aşk duygusunu yaşadım. duygusal acı fiziksele dönüştü, kalbim acıyor sanki biri bıçaklıyormuşçasına. geçiremedim de.
çaresizlik işte...