reddedilmek

sanırım çoğu erkeğin asla kabullenemediği şey. i̇nsan reddedilince tabii ki üzülür ama bazı erkekler var ki, sevdiği kişinin kendisini sevmediğini üzülmüyor sadece reddedildiğini kabullenemiyor. dayımın kızının başına bela olmuş biri vardı yedi sene önce. lisedeyken reddedilince kuzenime iftiralar atmıştı. en zor zamanlarını o zaman geçirdi kuzenim. çünkü küçük bir yerde yaşıyorduk ve aptal bir orospu çocuğu yüzünden adı çıkmıştı. neyse lise bitti kuzenim iyileşti, yaralarını sardık hep beraber. çocuk da evlenmiş iki sene önce. geçen ay aradı kuzenimi "ben çok pişmanım yaptıklarım için beni affet hakkını helal et" diyor. kuzenim de onun yüzünden çok acı çektiğini, onu affetmeyeceğini ve hakkını helal etmediğini söyledi. çocuk hâlâ ısrar ediyor, evli barklı adamın ısrarı yetmiyormuş gibi bir de "helal etmezsen seni rahatsız etmeye devam ederim" diyor. ulan şerefsiz, affın bile zorbalıkla. madem o kadar pişmansın bu yaptığın ne? yazık, yazık ki o kadın seninle evlenmiş. bir diğeri de, liseden bir arkadaşım bana açıldı. ben istemediğimi söyledim reddettim. neden dedi, istemiyorum dedim. israr ediyor sevgilin mi var dedi, hayır dedim. sevdiğin mi var dedi, hayır dedim. o zaman neden olmaz diyor. o kadar rahatsız etti ki kalbini kırmak zorunda kaldım, hiç istemediğim halde. sonra bana ulaşamayınca da arkadaşıma mesaj atmış "okuluna gidip onu göreceğim, buna engel olamaz." falan diye. benim birini reddetmem için illa aklımda kalbimde başkasının mı olması gerekiyor? bir kadının kalbi hiçbir zaman boş olamaz mı? otobüs koltuğu mu bizim kalbimiz, boş duramaz mı? o kadar çok örnek var ki bunun gibi. bu çok korkunç bir şey aslında, çünkü öldürülen kadınlar hep bu yüzden ölüyorlar. sırf erkek reddedilmeyi gururuna yediremediği için. maalesef erkek çocuklarını paşam diye sevip asla hayır demeyen ebeveynlerin suçunun cezasını tek suçu onlara hayır demek olan kadınlar ödüyor.