asosyal itiraf

birkaç gündür çok yazdım buraya ama hepsini ya aman yazcam da nolcak dedim sildim, çıktım sözlükten. ama yazınca içim rahatlar onu fark ettim. dışardan bakan herkes beni çok çok mutlu sanıyor ama değilim. içten içe çok mutsuzum ben. apar topar bi ilişkiye başladım, flört bile etmeden direkt sevgili olduk. erkek arkadaşımı sevmiyormuşum gibi olmasın bu, çok seviyorum. o da beni çok seviyor. daha önce kimse için bu kadar emin bi şekilde o da beni çok seviyor demedim. yanında çok mutluyum, tek cümlesiyle tüm moralimi düzeltecek bir etkisi var bende. gülüşü de çok güzel, salak salak tavana bakıp onu düşünürken buluyorum kendimi. çok güveniyorum ona, benden başkasına bana baktığı gibi bakmaz biliyorum. bi de bizim ilişkimize çok imreniyorlar, her gören çok yakışıyorsunuz diyor. dışardan bakınca ne güzel di mi ama ben içerden öyle hissedemiyorum. sıkıyor bazı şeyler beni artık, nankörlük yapıyorum her zaman olduğu gibi biliyorum. bazen beni çok kötü hissettiriyor, bazen değersiz hissediyorum ama biliyorum ki onun için çok değerliyim. her şeyi içinde yaşamasa daha güzel aslında, pardon her şeyi değil siniri dışında yaşar. şu cümle gözümün önünden gitmiyor "şimdi telefonumu kapatıp sigara içemeye gidiyorum, yarın sakinleşince ve düzgün düşündüğünde yazarsın bana" yazmadım. ama şuna güvendim o yazar ki yazdı da. sanki hiçbir şey olmamış gibi günaydın balım diyor, bunu hep yaşıyorum. nasıl hiçbir şey olmamış gibi yapabiliyor insanlar amk. ayrılmak istemiyorum hatta içten içe hep beraber olacağımızı biliyorum. nasıl biliyorsun dese biri cevap veremem ama onu ilk gördüğümde bu çocukla beraber olacağımı hissettim, bunu da hissettim. çok büyük saçmaladım sanırım. bi de beni bazen sıkıyor dediğim için üzülüyorum çünkü bunu bilse çok üzülür lan ve ben asla onu üzmek istemiyorum. korkum şu, benim bu salak düşüncelerim ya hiç geçmezse.