"zamanla tanırsın insanları
yiter hayallerin birer birer
gerçeği görüp
nefreti tadarsın zamanla
günler geçer saymazsın
sonu yokmuş gibi yaşarsın
geceler mezar olur dalarsın, uykuya"
her gün kendime ve hayllerime olan inancımı biraz daha yitiriyorum, kendimden sıkılıyorum ve bunun sebebi de bilerek kendimi üzmem. bi yanım gerçekten çok mutlu ve memnun her şeyden ama diğer yanım neden böyle yaptın diye içten içe beni bitiriyor çünkü içten içe en sonunda zararlı ve üzgün çıkanın ben olacağını biliyorum. yapamıyorum galiba.
tamam çevremdeki herkesi mutlu edemiyorum onu fark ettim de kendimi niye mutlu edemiyorum. zaten telefonumun kulaklık girişi bozuldu çok keyifsizim sözlük.