i̇ki gün önce mahalleden gencecik bir kız intihar etti. olayın ayrıntılarına değinmeyeceğim çünkü bu iğrençlikleri daha fazla yüreğim kaldırmıyor. benim bahsedeceğim konu başka. bu kız intihar etti evde taziye var, 40 yıllık komşuları var bir de, komşumuz var dibe batasıca komşumuz. taziye olan evin hemen yanında bu komşu. bu hafta düğünleri var, oğulları evleniyormuş. daha cenazenin evden çıktığı zaman çalgı çengi çalmaya başladı. kimseden acılarımızı kendi acıları gibi benimsemelerini beklemiyorum artık orası ayrı konu ama burası böyle bi yer değildi ya. gerçekten değildi. i̇ki sene önce kuzenimin düğün günü mahallede pek de iyi anlaşamadığımız aileden biri vefat etti, dedemler çalgı çaldırmadılar. acı acıdır dedi dedem, bu düğünde çalgı çalışmayacak. oh oldu der gibi eğlenilmezmiş öyle dedi. mahalleden biri vefat edince taziye süresince hiçbir evde televizyon izlenmezdi mesela. şimdi ise samimi, aile dostu dedikleri insanlar yan bahçede eğleniyorlar. normal bir ölüm olsa da eyvallah ama intihar bu ya o aile kızını kaybetti. farz mı, perşembe akşamı da çalgı olmasın ya. belki de ben çok büyütüyorum bilmiyorum ama ben olsam çok yaralanırdım. çok kırılırdım.