gençliğimi keşfedemiyorum..
-inanın bana bunu itiraf etmek çok zor.-
yıllarıma mâl olmuş, yaşanmışlıklarımı delip geçmiş ve ardında kasvetten gayrı iz bırakmamış bir gerçek bu. nasıl tedavi edilir teşhis aşaması bile beni defalarca felç eden bu illet?
.
eskiden zaman ve mekana sıkıştığıma isyan ederdim. hala öyleyim. lakin önceden es geçtiğim bir şey vardı; zamanın gıcık ironisi.. aktığı müddetçe seni ezer. fakat kendisi akarken senin akmana izin vermez. bu âlemdeki müebbetimiz hep bu yüzden. keşke yalnız bunun için o gün hiç doğmasaydık.
.
"yüzümle yüzleşmeyi hiç düşünmedim. çünkü ben aynada insanın kendini görebileceğine inanmıyorum. biz aynada, insanların bizi nasıl gördüğünü görüyoruz. dolayısıyla aynanın nesneleri gösterdiği doğru olabilir, ama insanı göstermez."
şairin bunları dediği yerdeyim. konumum onurumdan daha mühim. benim aynanın karşısında olmamam lazım. ayna; vakit kaybıdır, parnasyendir, aldatıcıdır.
"aynada iskeletini görmek, sonun başlangıçta olduğuna inanmakla alakalıdır." der aynı şair. yine haklıdır, sözleri gerçek olduğu için acıdır.
.
yine de merak ediyorum; tüm bu ızdırap, bu farkındalıklar, bu imtihan boşuna olabilir mi? yani yüceler yücesinin şefaatine nail olabilecek kaç kul vardır realist bir değerlendirmeyle? ya tüm bunların sonucu, imtihana tabi tutulanların %98'inin cehenneme gitmesi olursa? çok üzülürüm, çok mahçup olurum o gün. şu anki aklım o an başımda olsa, koşar adım kendimi yakmaya bizzat giderim. ama laf işte. o gün "de" aklım başımda olmayacak..
not: genel bi' karalamadır, çok da şey yapmayın.
"ağlarken içim, güldü gözlerim.
bir günah gibi gizledim.." -
link