son günlerde sol kanatta baya gördüm ve yazmak istiyorum artık.
popüler olmadan okumuş ve çok sevmiştim. yeri bende ayrıydı. sonra bir olay yaşadım ki yeri apayrı oldu.
bilenler bilir benden 5 yaş küçük bir yeğenim var benim. biriciğim benden istedi bu kitabı. verdim gözümden kıskandığım cânım kitabımı tembihle.
+ "bak sakın kimseye verme kitabımı. i̇yi bak. bir yeri falan asla kıvrılmasın. ona göre."
- " ya üüüüf teyze"
kitap yeğenimdeydi. sonra aklıma asla gelmeyecek bir olay yaşadık ve neticesinde yeğenim vefat etti.
kapının arkasında duran hırka misali insanı üzen detayları kaldırmaya başlamıştık artık. bana da diş fırçasını çantasının içine koymak düştü. atsan atamazsın ki. zaten düşünemiyorsun.
okul çantasını açtım. defterleri, kitapları, cüzdanı ve binbir tembihle verdiğim kitabım. çantası düzenliydi ama en çok özendiği şey kitabım olmuş. özel bir yere koymuş.
o an ne hissettiğimi anlatamam ama çok ağlayasım gelmişti. o kitap yüzüme çarptı resmen. ne kendime gelebildim ne kendimden geçebildim. o görüntü geliyor gözümün önüne.
i̇yi ki kitabımı vermişim. i̇yi ki kitabım onun çantasında. i̇yi ki parmak izlerimiz karışmış. i̇yi ki aynı cümleleri okumuşuz. i̇yi ki.