geçen sene en yakın arkadaşım evlendi. nikah şahidiydim. damadın nikah şahidi de onun yakın arkadaşıydı. çocuk sözlüydü. sözlüsü de bizimle fotoğraf çekimine gelmişti. gelin arabasını çocuk sürüyodu zaten. tüm gün birlikteydik ikisiyle de. tanışıp arkadaş olmuştuk kızla. geçen hafta da onlar evlenmişti hatta. balayındaydılar. daha sabah kızın storylerine bakmıştım.
az önce arkadaşım mesaj attı. “kamil, eşimin nikah şahidini hatırlıyosundur. geçen hafta evlenmişlerdi balayındaydılar, bugün trafik kazasında vefat etmiş ikisi de” diye.
ellerim titredi, buz kesildim. i̇nternette arabanın fotoğrafını gördüm. hala ağlıyorum.
daha 1 haftalık evlilerdi, balayındalardı. kim derdi balayında öleceklerini.
çok zor, gerçekten çok zor. ben böyleysem aileleri ne haldedir diye düşünüyorum. düşünüyorum, sürekli düşünüyorum ama kabullenemiyorum.
hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp, nasılsa genciz diye düşünüyorken ölüm bize gelmez diyorken yakınımızdan birini alınca yaşamanın ne olduğunu hatırlıyoruz.
şimdi böyleyim ama en fazla 1 hafta sonra unutucam. i̇şin garibi şu belki 1 hafta sonra yaşıyor bile olmuycam. garantisi yok.
haberi aldığımdan beri gerçekten çok kötüyüm.
i̇nşallah mekanları cennet olur, inşallah o dünyada da birlikte olurlar. allah ailelerine sabır versin.