asosyal itiraf

25 yaşındayım. en ufak sağlık sıkıntısında doktora giden birisi değilim. hatta her doktora gittiğinde korkan birisiyim. nedendir bilinmez. bugün itibariyle tam 19 gün önce dikkate almadığım bir şeyler hissettim kendimde. ben dikkate almadım ama o hissettirdi kendisini. basit bir şey zannettim, dilerim hala zannettiğim gibidir. neyse. son üç dört gündür 25 yılımı geçiyorum gözlerimin önünden. film şeridi gibi hızlı geçmiyor. kızgınlıklarım, öfkelerim, gelişimim, değişimim, aşklarım, tutkularım, mutluluklarım, mutsuzluklarım... ne kadar çok boş şey için kendimi yıpratmışım. elle tutulur birkaç şeyim var. neyse bu itiraf böyle başlamayacaktı, böyle gitmeyecekti. ilk kez korkuyorum. korkunun ne demek olduğunu, yaşamanın ne derece önemli olduğunu ilk kez iliklerime kadar hissediyorum. daha önce ölümle bir kez burun buruna gelmiştim ama o zaman kurtulacağım ümidi varmış sanırım benliğimde. şimdi ise hissizlikle karışık bir korku var. garip yani. duyacağım olumsuz her kelime beni oracıkta yıkacak. her şeye karşı güçlüyüm ama buna değil, bu kez değil. neyse. okuduğunuzda bir şey anlamayacağınızı biliyorum. benim bana itirafım olsun bu. size benden kocaman bir tavsiye: hayat yaşanmaya değer. mutlu olsun, mutsuzluk her yerde var. hepimizin sıkıntısı benzer üç aşağı beş yukarı. onları demiyorum. insanları kafanıza takmayın. herkes hak ettiği yere varıyor bir şekilde. gülün. güldüğünüz, dokunduğunuz herkes bir başkasına dokunacak.