bir ara 2. evimdi. yerim belliydi. bütünleşmiştim orayla. otobüse binince insanın içine huzur dolar mı? benim dolardı. otobüste çevrem olmuştu.
sayesinde değişik anılarım da oldu. hala anlatırken gülerim. ya da garip şeyler başıma geldi ve hala geliyor. "seni hep otobüste görüyordum, adını bilmiyordum ama senden çok hoşlandım" tarzı mesajlar almama da neden oldu.
tabi bunlar dershaneye giderkendi. şimdi üniversitedir şehir dışıdır derken otobüsle olan bağım koptu. saçma ama hüzünleniyorum otobüste yabancı hissedince. garip.