asosyal itiraf

bu bir ititraf olmayabilir. daha çok şaşkınlık, şok, inamama durumu. uygun başlık bulamadıklarımı bu başlıkta topluyorum. yazı uzun olacak, içim dolu. merak eden, üşenmeyen satır aralarındaki ufak itirafları bulabilir. aranızda yaşayan illa ki vardır. çok sevdiğiniz birinden ayrı kalmak zorunda kalanınız olmuştur. zorunluluk da değil aslında birden olaylar öyle gelişmiştir. ayrı düşmek diyelim biz ona. ortada suç yoktur suçlu yoktur. oluvermiştir, başa gelmiştir. öyle bir ayrılık. sevmeye hala seviyorsunuzdur ama geri dönemediğiniz, aşırı özlemden yüzünü görmeye bile dayanamadığınız, görünce kendinize gelemediğiniz türden bir sevme. 2 yılı geçkindir böyle ailem gibi olan biriyle görüşmüyorum ben. biraz bahsedeyim kendisinden, aramızdaki ilişkiden; çok yakın bi arkadaşımdı. aslında arkadaş dost vs bunlar pek karşılamıyor onu ama bu tarz kavramlarla anlatabilirim ancak. en yakın denince aklıma bi tek o gelirdi. herkese uzun uzun onu anlatırdım. daha doğrusu anlattığım her şeyde o vardı. o yokken bile bu 2 yılın rahat 1 yılını onunla olan zamanlarımızı düşünerek mutlu oluyordum. öyle katlanıyordum onunla avunuyordum. her ortamda aramızdaki samimiyet enerji dikkat çekerdi. o benden, bende ondan sorulurdum. gecemin gündüzümün o olduğu biri. yani birine aşık olsam anca bu kadar yanımda isteyebileceğim, elim kolum gibi gördüğüm biri. ben kimsenin varlığına böyle şükretmedim. kimseden bu kadar köşe bucak kaçmadım. kimseyi görmekten bu kadar korkmadım. kimseyle böyle tamamlanmadım. i̇yi ki varsın cümlesi kolay çıkmaz ağzımdan. biri bana söyleyince de şaşırırım hatta ne çabuk ne kolay söyledi diye. bu cümleyi en çok ona kurmuşumdur ki gerçekten iyi ki vardı. keşke bu 2 yıllık boşluk oluşmasaydı. bilmiyorum belki buymuştur iyi olan. en azından ondan bile uzak olabildiysem herkesten geçerim artık bu saatten sonra diyebiliyorum. her neyse bazı kötü şeyler oldu biz ayrı düştük. o dönemler onun yokluğu gücümü yarıya indiriyordu. sırf o yok diye her şey daha da zorlaşıyordu. sadece o oluverse yanımda kalan her şey beni en çok 3 gün üzebilirmiş gibiydi. o dönemlerimde yanımda olmadığı için de biraz kırgındım. biz onunla o kadar birdik ki, artık görüşmediğimizi duyan ortak arkadaşlarımız hem çok üzülüp hem çok şaşırmıştı. hatta bi tanesi sürekli bizi konuşturmaya çalışırdı. bugün her ne olduysa o mesaj attı. müsait olduğunda arar mısın demiş tam 17.55'te. uzun zamandır böyle olduğum yere çakılı kalmamıştım. bi süre baktım öyle telefona. biliyorum çünkü o da benim gibi biraz vefasızdır. araya zaman girerse yazamam bende birine, özlerim sevmeye devam ederim ama değişik bi utanç yerleşir içime. yabancılaşır o kişi. ne diyeceğimi nerden başlayacağımı bilemem. pişman da olsam deli gibi özlesem de bildirmem bunu karşı tarafa. gururdan değil ama tamamen ne yapacağımı bilememekten. karşı tarafın tepkisinden korktuğumdan. o da aynı ben gibiydi. ortak arkadaşımızdan almış numaramı. kızıl da beni soruyor mu demiş bide. hatta numaramı aldığı arkadaşım da akşamdan beri beni darlıyor sakın cevap vermemezlik yapma çok istiyorum eskisi gibi olmanızı falan diye. ben zaten kimseye cevap vermemezlik yapamam, ona da tabi ki cevap verdim ama yarın konuşalım dedim. çünkü çok garip duygular içerisindeyim. ne diyeceğim şimdi ben ona ya ağlarsam? o ne diyecek bana ya gülersem? biz onunla iki dk ciddi duramazdık şimdi ciddi ciddi ne konuşacağız. sesini bile unutmuş gibiyim bunca zaman sonra ne demeye geldi ki. ya eskisi gibi konuşmazsak soğuk soğuk kapanırsa o telefon. ya "bu neydi şimdi böyle?" dersem konuşmanın sonunda. bu yüzden korkuyorum birinin gelmesinden, gitmesinden. sevdiğim halde dur diyememekten. özlediğimi halde geri getirememekten. pişmanlıklarımı dile getirememekten. bakalım yarın nasıl olacağım karşında eski dost. çok sevdiğim için saçmalayabilirim. gerçi sen o konuda benden de salaksın da yine de sana içimdekilerin ne kadarını yansıtabilirim bilmiyorum. ama olur da sana diyemezsem yarın, seni çok özledim.