asosyal itiraf

insan sanıyor ki, sevmek çok kavramsal çok bütünsel bi durum sanki. fazla tanımlanamaz ama çok yere bulaşmış ve her parçada iz bulunabilir gibi. çok garip. kendinizi rafa kaldırıp en önceyi o yaptınız gibi geliyor başta. halbuki giderek o olduğunuzu, ona karıştığınızı, bu yüzden değil kendini rafa kaldırmak, sırf ruhunda ondan bi parça var diye bileklerini daha çok sarıp sarmaladığını çok sonra fark ediyo insan. bilinen ve anlatılandan çok daha farklı bi hale geliyor gökyüzü. iki kişi yerine hissediyorum sanırken, birbiri içinde eriyip müthiş bi tekliğe ulaştığını fark etmek ise içindeyken mümkün kılınabilir değil. çünkü sen çünkü biz