bazen bu hayatı çoktan kaybettiğimi düşünüyorum. toplum bizi çoktan yok etmiş gibi. bireysel farkındalık neredeyse %1’lerde. hiçbir şeyde karar yetimiz yok. her şey tıkırında yürüyor. doğuyor, yaşıyor ve ölüyoruz. her şey sistem dahilinde. kafamızı kaldırmıyoruz çünkü sistem bize sistemin çalışır vaziyette olduğunu vaat ediyor. aramızdan kimilerini seçerek yükseltiyor. diğerlerimiz de bunları görerek inancını sürdürüyor sisteme. toplum kendisinden farklı düşüneni dışlıyor hatta çoğu zaman suçlu ilan ediyor. belki daha düzenliyiz toplumla beraber daha temiziz fakat asla daha mutlu değiliz. asla seçme hakkımız yok. çizginin dışına taşma şansımız yok. verilmiş seçenekler var ve hangisini tercih edebileceğimiz zaman zaman elimizde. tüm bunları kim yarattı? kimsenin gerçekliğinden ve güvenilirliğinden emin değilim artık. eylemlerimi son ana kadar beynimin içinde saklıyorum. düşüncelerimi paylaşmıyorum insanlarla. çünkü fark ettiğim bir iki aksaklık var. acaba dediğim. fakat bunları yüksek sesle dile getirirsem muhtemelen bir tımarhanede biter sonum. gerçi böyle de fark edeceğini düşünmüyorum ama olsun. tek başıma veremeyeceğim bir savaş var. kimseyle ittifak da kuramayacağım. ama kazanmam gerek. ne yapmalıyım? hiçbir şey. sistem hep kazanacak. peki hep kazanacaksa neden korkuyor. korkmuş gibi mi yapıyor sadece. tüm bunları bana düşündüren sistem mi? sisteme sadece sistemin istediği şekilde mi karşı koyabiliyorum? neden ayaklanmıyoruz? neden susuyoruz neden şükrediyoruz. neden varlığını bilmediğimiz tanrı’larda arıyoruz çareyi? neden ırk, dil gibi şeylerle ötekileşiyoruz? hiç olmadı neden yaşıyoruz? bu boktan düzenin varlığında yaşamaktan daha iyi değil mi ölmek diye düşünüyorum bazen. ya başkaldırı, ya ölüm... ya da tabi adaptasyon. bile bile susmak. çaresizlik içinde bir yaşam sürdürmek. düzeni bozmaya kalkışmaktansa düzeni bozacak birilerinin geleceğini ummak. hep beklemek. kimsenin gelmeyeceğini bile bile. bizler yaşayan ölüleriz.