eskiden akşama doğru merdivenlerde oturup çekirdek çitlerdik. bizimkisi bir aile apartmanıydı. tüm aile kapının önünde olurduk. mahallede herkes akraba zaten. gören kapının önüne gelirdi. bizim kapının önü çok güzel olurdu akşamları. akşamları herkes daha samimi olurdu. biraz da hüzünlü. çay da olurdu bazen. dünyanın en güzel ortamıydı. şimdi tabi her şey boka sardı. yukarıda bahsettiğim şeylerin hepsi yıkıldı. çayın tadı bile bok gibi artık. çekirdek çitlemek bile eski zevki vermiyor. kim ne yaptı bize anlamadık. zamanla başarılı olmayı, sonra da ölmeyi bekler olduk hepimiz. eskiden haftasonunu da beklemezdik. hiçbir şeyi beklemezdik eskiden. şimdi bol bol düşünüyor, bekliyor, sıkılıyor, sonra da ölüyoruz.